نگرش والدین نسبت به اختلال روانی فرزند

مقدمه: نگرش والدین عاملی موثر در پیش‌بینی، پیش‌گیری، کنترل و درمان اختلالات روانی است. علی‌رغم تحقیقات وسیع در کشورهای غربی، مطالعات اندکی در مورد دانش و نگرش مردم درباره اختلالات روانی در کشورهای غیر غربی انجام‌شده است. هدف از انجام این پژوهش تعیین نگرش والدین، نسبت به برخورد با اختلال روانی فرزندان بود. روش: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی تحلیلی است که در سال 1392 در کلینیک‌های تخصصی روان‌پزشکی اطفال دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام گرفت. جامعه موردمطالعه والدین یا سرپرستان کودکان بودند که برای اولین بار جهت بررسی مشکلات رفتاری کودک خود به کلینیک‌های تخصصی روان‌پزشکی اطفال مراجعه کرده یا توسط مدرسه، مراکز مشاوره یا درمانی ارجاع شده بودند. حجم نمونه 400 نفر و نمونه‌گیری به‌صورت نمونه‌گیری آسان (در دسترس) بود. ابزار گرداوری داده‌ها در این تحقیق، پرسشنامه جمعیت شناختی و پرسشنامه سنجش نگرش والدین بود. جهت تحلیل داده‌ها از آمار توصیفی و آمار استنباطی استفاده شد. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که 7/93% از والدین نگرش کاملاً مناسبی نسبت به برخورد با اختلالات روانی کودکان داشتند. بین نگرش والدین نسبت به اختلالات روانی با سطح تحصیلات (001/0>P) و وضعیت خانوادگی آن‌ها (006/0>P) رابطه معنی‌دار آماری وجود داشت. در سایر متغیرها ارتباط معنی‌دار دیده نشد. نتیجه‌گیری: یافته‌ها نشان داد والدین نگرش کاملاً مناسبی نسبت به برخورد با اختلال روانی کودکان دارند. با توجه به نگرش والدین، می‌توان بسیاری از چالش‌هایی را که خانواده‌ها جهت ارجاع فرزند خود با آن روبرو بوده‌اند از بین برد. این امر ضمن کمک به پیشرفت علمی و بالینی گروه درمان، حساسیت زیادتر خانواده‌ها را در پی گیری اختلالات رفتاری به همراه خواهد داشت